Fenrir

   - Como chove, como trona, traio o casaco enchoupado, o corpo xa aterecido me treme de arriba abaixo i estou morrendo de frío. Acudídeme, por Dios! abride a porta, veciños! teño os pes esfuracados de andar por estes camiños, xa non podo dar un paso, axuda por Dios vos pido!
   - Adediós! quén berra fora? Quén nesta noite do Demo vai espertando ós cristianos que están na cama durmindo?
   - Outro cristián que agoniza e vai buscando cobixo.
   - Cómo te chamas irmán?  
   - Chámome Ludvig, señor, e veño de peregrino.  
   - Non é nome destas terras, ves de lonxe meu amigo! Pero non quedes na porta, entra na casa ó abrigo. Quita esa roupa mollada, que teño o lume acendido.  
   - Grazas, señor, non pensei, pasar desta noite vivo, que traio o medo no corpo desde que crucei o río.  
   - Entón qué viches rapaz? unha moura? a Estadea? Ou quizáis viches un trasno que che nublou os sentidos?
   - Moito peor, meu señor, aínda tremo ó decilo, pois vin un lobo tan grande coma un cabalo crecido. Tiña os ollos amarelos coma o lume dos infernos, era máis negro que a noite  con dentes coma coitelos.  
   - Acouga un pouco, rapaz, que agora estás baixo teito e non hai lobo nin can, que se poida meter dentro. O chegar o día, os dous, subiremos O Cebreiro e formaremos partida para cazar a ese demo.
   - Deus o bendiga, señor, estou canso coma un neno, non lle importa que me deite ó carón deste braseiro?
   - Non me importa tal, rapaz, colle esta manta e descansa, que mañán pola mañá temos que sair de caza. Quixo Deus no seu poder, que chegaras a esta casa, que é o fogar do mellor matalobos da comarca. Acouga e durme, rapaz. Acouga, durme e descansa...  
   Ó chegar a madrugada, polo teito da lareira, entrou un luar de maxia, deixando todo bañado nunha morna luz de fadas. E na misteriosa noite sen que ninguén o notara no lugar dun peregrino, había un lobo na casa.  
   Cando clarexou o día o rapaz xa non estaba, e de Xan o Matalobos, nunca máis se soubo nada.

Caronte

 Os seus ollos moi abertos eran as fiestras da súa casa-corpo, máis nese intre era unha casa valeira. O seu ser e a súa mente estaban lonxe no espazo e no tempo. Sen embargo notaba os raios do Sol a rabuñarlle na pel. Escoitaba  o rebumbio das gorxas coma ecos rebotando dentro da testa-salón, xa sen mobles, tan só ficaban dous ou tres cadros pendurados da parede, coma soños, coma camiños.
 Trasladouse ó verán de 1998. Camiñaban da man. Éla saíra cedo de traballar e lle contaba parvadas sobre as liortas das compañeiras, que se unha non falaba coa outra porque era o olliño dereito do xefe, que se a outra non facía o seu choio. Escoitándoa falar e véndoa rir, foi que se decatou que estaba namorado, e que sería para sempre.
 Casaron na primaveira do 2003. Chovía a Dios dar i éla enfadouse moito, ten un xenio... Tiña un xenio... A pesares da choiva, fora un día feliz. Comeron e beberon de máis. A noite de bodas durmiron a perna solta e o día seguinte parecía que lles cravaran alfinetes dentro do cerebro. Logo preparar a lúa de mel a todo correr. Non tiveron sexo até que estiveron en México. Qué lembranzas!
 Hai 10 meses, no verán do 2005,  foi que o doutor lles dou a nova. Cancro de pulmón. Pasou por todos os estadios da enfermidade e por todos os tratamentos que lle prescribiron. Foise murchando día a día. O primeiro foi agüentando, pero nas últimas semanas as dores eran adoecidas. Él non sabía que facer por aliviala. Daba voltas polo andar do hospital coma un gato fero pechado nunha caixa.
Esa noite, nun intre de lucidez foi cando llo pedíu. - Xa non podo máis, meu amor, vou pedir que me durman. Cando o fagan mátame. O primeiro pensou que toleara, dixo que non ía facer tal cousa, pero éla foi implacable, e os seus argumentos non admitían revocación. Ou morría esa noite ó seu xeito ou o faría máis adiante envolta en dor. Non había salvación posible. Finalmete asentiu. Falaron dos intres máis fermosos que tiveran, e mesmo chegaron a rir polo baixo dalgunhas cousas. Se bicaron e se despediron.
 Foi contra as tres da mañá, cando o fixo. Despois de bicala, colleu o bisturí e abríulle os pulsos, espíuse e meteuse na cama con éla. Chorou. Chorou coma nunca chorara na súa vida.  
   Así o atoparon a mañán seguinte. Cando chegou a policía, xa o vestiran e o tiñan nunha sala de espera, sentado nunha cadeira de rodas. Lle puxeron as esposas e saíron con él. Ó asomaren á porta do Hospital para entrar no coche patrulla era xa día alto. Os seus ollos moi abertos eran as fiestras da súa casa-corpo, máis nese intre era unha casa valeira. Dentro da testa-salón, tan só ficaban dous ou tres cadros pendurados da parede, coma soños, coma camiños.

Pandora

   Camiñas e mentres camiñas vas danzando cos traseúntes que fluctúan polas beira-rúas. Esquerda, esquerda, dereita, dereita, xiro, un, dous, tres... Non. Non é camiñar. Bailas... Navegas... Non hai máis vento que o que deixas, coma liñas debuxadas na atmósfera, coma fíos de perfumes orientais...
   Eu son un can vello e os folgos non me alcanzan. Non me importa. Sei a dónde vas. Son a sombra escura que te segue a todas partes. Son esa persoa que cando viras as costas, tes medo de atopar. Coñezo todos os camiños. Son o mensaxeiro, e noutrora tiña alas nos nocellos coas que podía voar...
   E chegas e te botas nos seus brazos. Chegan os bicos. Os agarimos e os ollares de paixón enfebrecida. Falades. Non chego a entender o que falades. So escoito a música que fan as gorxas, mais non entendo as cancións que interpretades.  Miro o redor. Moita xente. Xente de máis. De súpeto un coñecido! Un veciño do teu pai! Conteño o alento. Non vos mira, vai fotrelando no teléfono. Aloucados! Qué perto estivestes de cair!
   Entrades no hotel. Agardo no café de enfronte, sen perder de vista a entrada. Nunca me distraio. Son o vixiante, e noutrora os meus ollos podían ver alén do mar... Voan as teas, pasan as horas... Agardo... Sempre agardo...  
   Saídes. Chega a despedida. Máis bicos. Podo sentir a vosa dor coma as bágoas dun poeta. Él vaise cara ó mar. Ti voltas cara o monte. Paseniño. Xa non danzas... Xa non voas... Agora so te moves por inercia... Parece que vai chover. Paras un taxi. Desapareces dentro, engolida polo monstro de metal. Adeus.  
   Vou cara a parada do autobús. Mentres agardo, saco o teléfono e escribo a mensaxe. "A nena xa está a voltar para a casa nun taxi. Foi a academia e despois a tomar un café cunha amiga. Non houbo máis novidades."  
   Por primeira vez no día, respiro. Xa podo deixar de apretar os dentes. A caixa segue fechada. 

Espertar

- Qué agochas tras da porta?
- Tras da porta agocho un can. Un can pequeno e brincadeiro, de ollar inquedo. Sempre anda a abanear o rabo e ten a lingua a pendurarlle por fora da boca
- Qué agochas tras da porta?
- Tras da porta agocho unha flor. Unha flor vermella que parece que estoupa en vivo sangue. Ten o corazón marelo e mol, e o seu cheiro faime cósquegas no profundo do nariz.
- Qué agochas tras da porta?
- Tras da porta agocho unha dama. Unha dama xove e virxinal que se namorou de mín. Todos os seráns senta nunha pedra a carón da fonte, e se pon a suspirar, e a desfollar margaridas até que cae a noite.
- Qué agochas tras da porta?
- Tras da porta agocho un neno. Un neno pequeno e repoludo que babexa e fai gu-gú. Cando me achego, move as súas manciñas cara a mín, para que o colla no colo e lle cante o seu ro-ró.
- Qué agochas tras da porta?
- Nada agocho tras da porta. Non hai porta, nin parede, nin cela. Todo é soño. Todo é maxín. Nin eu son o que che conto, nin tampouco son o que ti ves. Non preguntes o que sabes. Non me queiras destruir.
- Qué agochas tras da porta?
- Tras da porta agocho o mundo enteiro.
- Vaite!

Eco

Qué máis queres? Ti pos os soños i eu os agarimos. Ti as promesas i eu as bágoas. Ti os proxectos i eu o rosto contra o frío mármore do chan dos hospitais.
Non hai día que non caia. De xeonllos esfuracados, de nocellos quebrados por manter os compases dos teus beizos.
Quén che canta? Quén te chama? Nin un intre viras as costas por ver se sigo camiñando. I eu sedenta, de lingua fora, engulo o pó que vas deixando. De boca seca, de alma ferida...
És a auga e non me das, és espello do deserto, lúa nova das cobizas dunha deusa. Non tes acougo nin sesta. Non escoitas os meus prantos? Os meus berros doloridos? Os meus ouveos de espanto?
Ficarei doente e soa, de ventre seco e peitos florecidos, a rosmar o meu laio repetido contra os muros desta cova en que se tornou o mundo enteiro. Morrerei e co meu sangue regarrei o leito dos narcisos, e así vivirei por sempre no canto dos poetas.
E tí, o máis fermoso ser da natureza, por ferir a miña gorxa cunha frecha e rexeitar este amor que me envelena, endexamais coñecerás o que é a beleza!

Vencido

Poida que unha noite a lúa chea alumée o camiño certo a Ítaca, mais non vai ser esta noite. Nin a vindeira noite.
Poida que chegue un tempo en que os ventos sopren favorables i enchan as téas do meu veleiro, e me empuxen até petar  á porta da miña casa. Pero non estamos nese tempo. Nin ese tempo será mañá.
Poida que todo sexa un soño alucinado nunha noite de verán. Poida que esperte no meu catre, afogado en sudor, coas roupas pegadas en todo o corpo. Mais non vou espertar ainda. Ainda non. Non agora.
Namentras, só respiro este cheiro a muller que me envelena e me consume. Namentras, as miñas ásperas mans e os meus debezos primitivos se perden por entre as sedas vaporosas dos ropaxes dunha deusa. Na busca da caricia doutra pel. Na busca da humidade dun centro. Un desexo coma unha sede irracional, coma un morrer de febre e medo.
Xa non podo loitar máis. Os meus tempos de loita remataron no ventre dun cabalo de madeira.
Tan só unha cousa máis antes de cair rendido e derrotado. Un derradeiro desexo de home namorado.
Oh,Calipso! Oh, deusa! Oh, beleza!, déixame chamarte Penélope.

Nana

Ruxe, ruxe, vento do norte,
alento de xeo, fanática lexión;
peta na porta, rínchalle os dentes,
medo no corpo,
Por qué choras meu amor?

Chora, chora, no berce novo,
bágoas salgadas, son de trebón;
terror nouturno, soños de auga,
ríos de espanto,
Qué te asombra? Qué che doe?

Mece, mece, movemento perpétuo,
reloxo eterno, mecánica canción;
danzar sinxelo, ronsel dos soños,
camiño certo,
Ónde foches rei-señor?

Prometeo

Tentei chegar até os niños dos feixes de luz que vomitan as lanternas, tentei chegar e camiñei arreo a pesares de que me doían as pernas. As miñas pernas, as túas pernas. Tentei chegar até as paredes onde se esmagan os sons das voces dos homes e dos cantos dos reiseñores. Hoxe o Muro é unha rúa de Nova Iorque. Sempre o foi. Tentei chegar a pesares de que me sangraba o corazón a borbotóns, cuspindo sangue, a pingar en todo o chan. Sangue derramada para todos vos, para todos nos, para todos os fillos de puta que lle rouban o pan ós pobres. Tentei chegar até a fábrica de fume que engule todas as esperanzas, pero de súpeto vou vello, vello de cabeza monda, sen pernas, sen as miñas queridas pernas das que tanto gostei, coas que sempre soñei bailar ó ritmo dos valses das cortes europeas. Tentei chegar, mais sen pernas, teño que arrastrar o bandullo por camiños cheos de pedras e fochancas. Por máis que estiro os ollos non chego, nin tan siquera a cheirar as néboas que pacen no cume dos piñeiros. Tentei chegar e a cada chanzo as distancias multiplícanse, por catro, por oito, por vintatrés. Hai un paxaro famento que ven a comerme o fígado, sempre, cada día. E agora eu non teño pernas coas que fuxir e a lingua desfíxoseme na boca, tras os dentes. Sen pernas xa non hai home, nin titán, nin deus. Agora so hai un verme a tremer, que chora cando sinte na caluga a sombra axigantada do zapato.

Camiños

Cada busca un camiño. Era un igrexa pequena. Tan pequena que nin estilo artístico tiña. Nin románico, nin gótico, nin rabo de gaita. Era de pedra, coma todas. A porta estaba pechada. Chamou con tres sonoros golpes. Cada camiño un destino. Saíu un cura de sotana negra, tan vello que nin idade tiña. Nin oitenta, nin noventa, nin corpo que os aguante. Era triste, coma todos. Cada destino un fin. - Qué queres fillo? Preguntoulle – Estou buscando ós meus pais. Dixéronme que viviron nesta aldea. Cada fin unha morte. - És o fillo do Antonio e máis da Carme. Aseméllaste ben. Queres velos? - Si, padre. Cada morte unha pregunta. Entraron no cemiterio, e pararon diante dun panteón. - Eiquí os tés. Moito choraron por ti e máis por teu irmán. - Irmán? Teño un irmán? Cada pregunta unha busca.

Cada busca un camiño...

Cada camiño un destino...

Cada destino un fin...

Cada fin unha morte...

Cada morte unha pregunta...

Cada pregunta unha busca...

Transicións

Caíralle a metade da galleta na cunca do almorzo. Isto en sí xa era unha contrariedade, pero na contra de flotar como era a reacción normal que ten este tipo de biscoitos no leite con cacao, déuselle por afundirse cun sonoro “flop!”. Colleu a culler para recuperala e notou a segunda cousa estrana nesa mañá... Non tocaba o fondo da cunca! Fitou para a culler en toda a súa longura e comezou a subila e baixala coa testa ladeada e na face unha expresión incredulidade. Por un intre creu que soñaba. Subiu a culler unha derradeira vez e soltouna. Flop! Papouna!! Non podía ser. Qué estaba a pasar? Probou primeiro  a meter os dedos índice e medio. O leite estaba morno. A estes dedos seguironlle o anular, o meiniño e o polgar. En fin a man enteira. Tentou apalpar, primeiro ós lados, e despois, onde tiña que estar o fondo, non tocaba nada, só leite. Erguéuse da cadeira e comezou a meter o brazo. Cando chegou a altura do cóbado, fitou para a cunca e observou con curiosidade como conforme arrimaba a testa, coa perspectiva, o bico da mesma parecíalle máis grande. Decidíu seguir pescudando... Flop!
Carme espertou. Puxo a bata e foi para a cociña. Paulo xa marchara. Deixara o leite sen acabar e a mesa sen recoller. Este home!! Colleu a cunca e vaciouna polo vertedeiro. De seguido preparou unha camomila. Non toleraba a lactosa!!

A lamia

Era unha noite coma calquera outra noite. Unha noite na que o luar envolve en prata as rúas e os pensamentos. Unha noite de namorados e pantasmas. Facía frío. Un frío húmido como se acostuma no inverno en todas as vilas a carón do mar. Facía un bo anaco que non se cruzara con ninguén. Deixou voar o maxín e por un intre sentiuse como o único home vivo na face da terra. Isto inquietouno e decidiu pensar noutra cousa. Quizais na rapaza que o atendera na cervexaría. Era ben xeitosa e fora moi atenta con él. Vaia parvada... Pagábanlle por ser atenta, non sí? Aínda así tiña un sorriso fermoso... apurou o paso. Condanada cidade! Todas as rúas lle parecían iguais. Alomenos houbera un taxista ou un policía para poder preguntarlle como chegar á pensión. Pareceulle escoitar a alguén. Un extrano murmurio que proviña de máis adiante. Avanzou. Un laio. Un choro. Parou un intre antes de virar a esquina. Xirou e viuna. Era unha especie de nena pequena e gordecha, encollida contra a parede. Hola, dixo o rapaz, estás ben? Non houbo resposta. Achegouse máis. Hola? Tocoulle no hombreiro e a nena xirouse. O luar alumeou o rosto. Non tiña ollos, nin nariz. Era todo boca. Unha boca grande e desproporcionada que lle fendía a testa en dous.

Atlas

A columna “pé de pau” sostiña a casa toda. Non era a máis fermosa, nin tan siquera a máis robusta, pero sostiña a casa toda. Poderían sobrar todas as demais columnas, agás a “pé de pau”. A casa dos Soto levaba perto de trescentos anos en pé, aínda que ninguén lle botaba contas. Era unha casa pobre para xente pobre. Aillada e escura, case a fundirse co monte. Comezou a erixila Balbino Soto pouco antes de casar coa Manoliña dos Peares. O primeiro que chantou no chan foi a columna “pé de pau”. Era o centro do que sería o universo familiar. Na base, cunha navalliña, grabou “Noliña”tal e como lle ensinara a escribilo don Rodrigo, o cura da vila. Despois foi facendo o seu redor o resto da casa. Hoxe en día xa non queda ningún Soto en Moscoso e na casiña no vive ninguén. O tempo comezou a desfacela ó revés de como foi feita. De fora para dentro. Descomponse. A columna “pé de pau” sostén a casa toda. Non é a máis fermosa, nin tan siquera a máis robusta pero sostén a casa toda.

A ras de chan

As mans, aterecidas da friaxe, doíanlle coa extrañeza dunhas mans alleas e recoller as moedas do chan tornábase un xogo de damas ruín. ¿Para qué demo puña a lata se despoís lle guindaban as moedas por fora? Se conseguía xuntar dabondo, antes das nove, podería tomar un café quente na tasquiña o pé da lonxa. Contou a limosna e botou contas. A ese ritmo o do café non ía ser doado...
O frescor da mañán e a humidade que rubía do peirao traspasaba o corpo e lambía até dentro da propia alma. Encolleu o pescozo, a modo de tartaruga, para meter o máis posible da cabeza dentro do chaquetón e baixou o gorro por riba das orellas. Só se lle miraban os ollos tristes e cansos e o bico do nariz. Pola beira rúa comezouse a escoitar o golpeteo rítmico duns tacóns de muller. Era unha muller ben bonita, cunha figura estilizada e uns andares enérxicos. Namentres se foi achegando, foina recoñecendo. O seu primeiro impulso foi saudala. ¡Cánto tempo que non a vía! ¡Puidera ser que desde a universidade! Até tiveran un breve amorío de xuventude, algo que tiña que ver máis coa paixón que co amor verdadeiro, aínda que tiña que recoñecer que lle deixara unha morna e doce lembranza pousada no corazón. Decatouse da súa situación e sentiu vergoña. Unha vergoña fonda e escura coma un céo sen estrelar. Encolleuse aínda máis no gabán e evitou mirala. A muller parou diante dél e, por un intre, pensou que o recoñecera. Afundiuse un pouco máis. Escoitou o son metálico das moedas dentro da lata. A muller seguiu o seu camiño.
Cando deixou de oir o taconeo, colleu folgos e ollou a recadación. Despois de todo, podería tomar ese café. As bágoas picábanlle nos ollos se atrevérense a sair de todo, recolleu as súas míseras pertenzas e dirixiuse cara a tasca. Ao virar da rúa, unha muller camiñaba cara o traballo. En silencio. Tamén choraba.

Fraxilidade

Espertou e non lembraba onde estaba. No escuro das formas non recoñecía o cuarto. Apalpou o seu redor e dou cun interruptor que prendeu a feble luz dunha lampariña de mesa. Qué facía alí? Ó pouco decatouse que tampouco se lembraba de quén era. Ergueuse e camiñou nú cara a fiestra e descorreu ás cortinas. Estaba nunha pranta baixa. O terreo fora era extranamente chá. Sen vexetación. Non se avistaba a ninguén ó frente, nin perto, nin nese inquedante hourizonte lonxano. Foi cara a porta e ó botar a man ó pomo fixouse na extrama rugosidade das súas mans. Sempre foran así? Cánto tempo era “sempre”? Xirou e empurrou. Entrou a calor de fora. Saíu. O ceo estaba dun azul intenso, infinito e hipnotizador. Comezou a notar o vento e un agradábel formigueo lle percorreu todo o corpo. O home estaba feito de area e bastou unha morna brisa en arremoíño para desfacelo na atmósfera. Non quedou del nin a máis lixeira lembranza

Ansia

De nena tiña un mar dentro dos ollos no que podía afogar o mundo enteiro. O seu ollar era auga, sal e vento. Era un ollar limpo e azul incapaz de descifrar as almas dos malos homes. Na illa sempre lle chamaron "a nena" inda que todos souberan que se chamaba Rosa. O seu riso facía que se aledasen os corazóns. Tiña vida e daba vida.
Pasaron os anos e lle perdín o fío. Non é que esquecera á nena, pero deixei de vela, ou se a vin non fun consciente delo. Tiven anos moi turbios no que todo foi a trompos e en desorde. Tamén andiven fora algún tempo.
Onte voltei vela. Eu estaba ollando pola fiestra como a choiva pintaba cortinas d'auga ó lonxe. Pronto estaría sobre a illa a empapalo todo e a mudar as cores a un ton máis escuro.
Vin a súa figura de muller polo carreiro que leva á praia da lagoíña. Pensei no paso do tempo. A nena tería xa os seus vintadous ou vintatrés anos cumpridos. Non quixen botar a conta dos que tiña eu. Fixen o aceno de saludala mais non me viu. Baixou pra area, de pés nús e fralda volandeira. Ollou pra o mar e unha bagoa lle acariñou a meixela. Agarda a alguén ou quere fuxir, pensei. O seu corpo arqueaba cara o mar como se a súa alma quixera sair puxando polo peito. Chegara a chuvia e estaba a empapala toda. Nena! Chamei, ai, Rosa! Mais non me escoitou.

Vento a favor

Quen puidera ser o vento a favor
 e enchido o peito de vapores salgados,
achegarte nun asubío mariñeiro
até o porto das túas saudades.

Quen puidera ser o sol da tarde morna,
ou ser o vento quente dos trópicos,
que co cantar dunha fada misteriosa,
fai danzar as rítmicas palmeiras.

Quen puidera ser acubillo dos teus medos,
ser o castelo a onde fuxes e te agochas
cando chega a noite das pantasmas.

Quen puidera ser o valente que te garda,
quen puidera ser prometeo liberado,
quen puidera ser o vento que abanea a chuvia calma.