Era unha noite coma calquera outra noite. Unha noite na que o luar envolve en prata as rúas e os pensamentos. Unha noite de namorados e pantasmas. Facía frío. Un frío húmido como se acostuma no inverno en todas as vilas a carón do mar. Facía un bo anaco que non se cruzara con ninguén. Deixou voar o maxín e por un intre sentiuse como o único home vivo na face da terra. Isto inquietouno e decidiu pensar noutra cousa. Quizais na rapaza que o atendera na cervexaría. Era ben xeitosa e fora moi atenta con él. Vaia parvada... Pagábanlle por ser atenta, non sí? Aínda así tiña un sorriso fermoso... apurou o paso. Condanada cidade! Todas as rúas lle parecían iguais. Alomenos houbera un taxista ou un policía para poder preguntarlle como chegar á pensión. Pareceulle escoitar a alguén. Un extrano murmurio que proviña de máis adiante. Avanzou. Un laio. Un choro. Parou un intre antes de virar a esquina. Xirou e viuna. Era unha especie de nena pequena e gordecha, encollida contra a parede. Hola, dixo o rapaz, estás ben? Non houbo resposta. Achegouse máis. Hola? Tocoulle no hombreiro e a nena xirouse. O luar alumeou o rosto. Non tiña ollos, nin nariz. Era todo boca. Unha boca grande e desproporcionada que lle fendía a testa en dous.
No hay comentarios:
Publicar un comentario