Caronte

 Os seus ollos moi abertos eran as fiestras da súa casa-corpo, máis nese intre era unha casa valeira. O seu ser e a súa mente estaban lonxe no espazo e no tempo. Sen embargo notaba os raios do Sol a rabuñarlle na pel. Escoitaba  o rebumbio das gorxas coma ecos rebotando dentro da testa-salón, xa sen mobles, tan só ficaban dous ou tres cadros pendurados da parede, coma soños, coma camiños.
 Trasladouse ó verán de 1998. Camiñaban da man. Éla saíra cedo de traballar e lle contaba parvadas sobre as liortas das compañeiras, que se unha non falaba coa outra porque era o olliño dereito do xefe, que se a outra non facía o seu choio. Escoitándoa falar e véndoa rir, foi que se decatou que estaba namorado, e que sería para sempre.
 Casaron na primaveira do 2003. Chovía a Dios dar i éla enfadouse moito, ten un xenio... Tiña un xenio... A pesares da choiva, fora un día feliz. Comeron e beberon de máis. A noite de bodas durmiron a perna solta e o día seguinte parecía que lles cravaran alfinetes dentro do cerebro. Logo preparar a lúa de mel a todo correr. Non tiveron sexo até que estiveron en México. Qué lembranzas!
 Hai 10 meses, no verán do 2005,  foi que o doutor lles dou a nova. Cancro de pulmón. Pasou por todos os estadios da enfermidade e por todos os tratamentos que lle prescribiron. Foise murchando día a día. O primeiro foi agüentando, pero nas últimas semanas as dores eran adoecidas. Él non sabía que facer por aliviala. Daba voltas polo andar do hospital coma un gato fero pechado nunha caixa.
Esa noite, nun intre de lucidez foi cando llo pedíu. - Xa non podo máis, meu amor, vou pedir que me durman. Cando o fagan mátame. O primeiro pensou que toleara, dixo que non ía facer tal cousa, pero éla foi implacable, e os seus argumentos non admitían revocación. Ou morría esa noite ó seu xeito ou o faría máis adiante envolta en dor. Non había salvación posible. Finalmete asentiu. Falaron dos intres máis fermosos que tiveran, e mesmo chegaron a rir polo baixo dalgunhas cousas. Se bicaron e se despediron.
 Foi contra as tres da mañá, cando o fixo. Despois de bicala, colleu o bisturí e abríulle os pulsos, espíuse e meteuse na cama con éla. Chorou. Chorou coma nunca chorara na súa vida.  
   Así o atoparon a mañán seguinte. Cando chegou a policía, xa o vestiran e o tiñan nunha sala de espera, sentado nunha cadeira de rodas. Lle puxeron as esposas e saíron con él. Ó asomaren á porta do Hospital para entrar no coche patrulla era xa día alto. Os seus ollos moi abertos eran as fiestras da súa casa-corpo, máis nese intre era unha casa valeira. Dentro da testa-salón, tan só ficaban dous ou tres cadros pendurados da parede, coma soños, coma camiños.