A ras de chan

As mans, aterecidas da friaxe, doíanlle coa extrañeza dunhas mans alleas e recoller as moedas do chan tornábase un xogo de damas ruín. ¿Para qué demo puña a lata se despoís lle guindaban as moedas por fora? Se conseguía xuntar dabondo, antes das nove, podería tomar un café quente na tasquiña o pé da lonxa. Contou a limosna e botou contas. A ese ritmo o do café non ía ser doado...
O frescor da mañán e a humidade que rubía do peirao traspasaba o corpo e lambía até dentro da propia alma. Encolleu o pescozo, a modo de tartaruga, para meter o máis posible da cabeza dentro do chaquetón e baixou o gorro por riba das orellas. Só se lle miraban os ollos tristes e cansos e o bico do nariz. Pola beira rúa comezouse a escoitar o golpeteo rítmico duns tacóns de muller. Era unha muller ben bonita, cunha figura estilizada e uns andares enérxicos. Namentres se foi achegando, foina recoñecendo. O seu primeiro impulso foi saudala. ¡Cánto tempo que non a vía! ¡Puidera ser que desde a universidade! Até tiveran un breve amorío de xuventude, algo que tiña que ver máis coa paixón que co amor verdadeiro, aínda que tiña que recoñecer que lle deixara unha morna e doce lembranza pousada no corazón. Decatouse da súa situación e sentiu vergoña. Unha vergoña fonda e escura coma un céo sen estrelar. Encolleuse aínda máis no gabán e evitou mirala. A muller parou diante dél e, por un intre, pensou que o recoñecera. Afundiuse un pouco máis. Escoitou o son metálico das moedas dentro da lata. A muller seguiu o seu camiño.
Cando deixou de oir o taconeo, colleu folgos e ollou a recadación. Despois de todo, podería tomar ese café. As bágoas picábanlle nos ollos se atrevérense a sair de todo, recolleu as súas míseras pertenzas e dirixiuse cara a tasca. Ao virar da rúa, unha muller camiñaba cara o traballo. En silencio. Tamén choraba.