Prometeo

Tentei chegar até os niños dos feixes de luz que vomitan as lanternas, tentei chegar e camiñei arreo a pesares de que me doían as pernas. As miñas pernas, as túas pernas. Tentei chegar até as paredes onde se esmagan os sons das voces dos homes e dos cantos dos reiseñores. Hoxe o Muro é unha rúa de Nova Iorque. Sempre o foi. Tentei chegar a pesares de que me sangraba o corazón a borbotóns, cuspindo sangue, a pingar en todo o chan. Sangue derramada para todos vos, para todos nos, para todos os fillos de puta que lle rouban o pan ós pobres. Tentei chegar até a fábrica de fume que engule todas as esperanzas, pero de súpeto vou vello, vello de cabeza monda, sen pernas, sen as miñas queridas pernas das que tanto gostei, coas que sempre soñei bailar ó ritmo dos valses das cortes europeas. Tentei chegar, mais sen pernas, teño que arrastrar o bandullo por camiños cheos de pedras e fochancas. Por máis que estiro os ollos non chego, nin tan siquera a cheirar as néboas que pacen no cume dos piñeiros. Tentei chegar e a cada chanzo as distancias multiplícanse, por catro, por oito, por vintatrés. Hai un paxaro famento que ven a comerme o fígado, sempre, cada día. E agora eu non teño pernas coas que fuxir e a lingua desfíxoseme na boca, tras os dentes. Sen pernas xa non hai home, nin titán, nin deus. Agora so hai un verme a tremer, que chora cando sinte na caluga a sombra axigantada do zapato.