A ras de chan

As mans, aterecidas da friaxe, doíanlle coa extrañeza dunhas mans alleas e recoller as moedas do chan tornábase un xogo de damas ruín. ¿Para qué demo puña a lata se despoís lle guindaban as moedas por fora? Se conseguía xuntar dabondo, antes das nove, podería tomar un café quente na tasquiña o pé da lonxa. Contou a limosna e botou contas. A ese ritmo o do café non ía ser doado...
O frescor da mañán e a humidade que rubía do peirao traspasaba o corpo e lambía até dentro da propia alma. Encolleu o pescozo, a modo de tartaruga, para meter o máis posible da cabeza dentro do chaquetón e baixou o gorro por riba das orellas. Só se lle miraban os ollos tristes e cansos e o bico do nariz. Pola beira rúa comezouse a escoitar o golpeteo rítmico duns tacóns de muller. Era unha muller ben bonita, cunha figura estilizada e uns andares enérxicos. Namentres se foi achegando, foina recoñecendo. O seu primeiro impulso foi saudala. ¡Cánto tempo que non a vía! ¡Puidera ser que desde a universidade! Até tiveran un breve amorío de xuventude, algo que tiña que ver máis coa paixón que co amor verdadeiro, aínda que tiña que recoñecer que lle deixara unha morna e doce lembranza pousada no corazón. Decatouse da súa situación e sentiu vergoña. Unha vergoña fonda e escura coma un céo sen estrelar. Encolleuse aínda máis no gabán e evitou mirala. A muller parou diante dél e, por un intre, pensou que o recoñecera. Afundiuse un pouco máis. Escoitou o son metálico das moedas dentro da lata. A muller seguiu o seu camiño.
Cando deixou de oir o taconeo, colleu folgos e ollou a recadación. Despois de todo, podería tomar ese café. As bágoas picábanlle nos ollos se atrevérense a sair de todo, recolleu as súas míseras pertenzas e dirixiuse cara a tasca. Ao virar da rúa, unha muller camiñaba cara o traballo. En silencio. Tamén choraba.

Fraxilidade

Espertou e non lembraba onde estaba. No escuro das formas non recoñecía o cuarto. Apalpou o seu redor e dou cun interruptor que prendeu a feble luz dunha lampariña de mesa. Qué facía alí? Ó pouco decatouse que tampouco se lembraba de quén era. Ergueuse e camiñou nú cara a fiestra e descorreu ás cortinas. Estaba nunha pranta baixa. O terreo fora era extranamente chá. Sen vexetación. Non se avistaba a ninguén ó frente, nin perto, nin nese inquedante hourizonte lonxano. Foi cara a porta e ó botar a man ó pomo fixouse na extrama rugosidade das súas mans. Sempre foran así? Cánto tempo era “sempre”? Xirou e empurrou. Entrou a calor de fora. Saíu. O ceo estaba dun azul intenso, infinito e hipnotizador. Comezou a notar o vento e un agradábel formigueo lle percorreu todo o corpo. O home estaba feito de area e bastou unha morna brisa en arremoíño para desfacelo na atmósfera. Non quedou del nin a máis lixeira lembranza

Ansia

De nena tiña un mar dentro dos ollos no que podía afogar o mundo enteiro. O seu ollar era auga, sal e vento. Era un ollar limpo e azul incapaz de descifrar as almas dos malos homes. Na illa sempre lle chamaron "a nena" inda que todos souberan que se chamaba Rosa. O seu riso facía que se aledasen os corazóns. Tiña vida e daba vida.
Pasaron os anos e lle perdín o fío. Non é que esquecera á nena, pero deixei de vela, ou se a vin non fun consciente delo. Tiven anos moi turbios no que todo foi a trompos e en desorde. Tamén andiven fora algún tempo.
Onte voltei vela. Eu estaba ollando pola fiestra como a choiva pintaba cortinas d'auga ó lonxe. Pronto estaría sobre a illa a empapalo todo e a mudar as cores a un ton máis escuro.
Vin a súa figura de muller polo carreiro que leva á praia da lagoíña. Pensei no paso do tempo. A nena tería xa os seus vintadous ou vintatrés anos cumpridos. Non quixen botar a conta dos que tiña eu. Fixen o aceno de saludala mais non me viu. Baixou pra area, de pés nús e fralda volandeira. Ollou pra o mar e unha bagoa lle acariñou a meixela. Agarda a alguén ou quere fuxir, pensei. O seu corpo arqueaba cara o mar como se a súa alma quixera sair puxando polo peito. Chegara a chuvia e estaba a empapala toda. Nena! Chamei, ai, Rosa! Mais non me escoitou.

Vento a favor

Quen puidera ser o vento a favor
 e enchido o peito de vapores salgados,
achegarte nun asubío mariñeiro
até o porto das túas saudades.

Quen puidera ser o sol da tarde morna,
ou ser o vento quente dos trópicos,
que co cantar dunha fada misteriosa,
fai danzar as rítmicas palmeiras.

Quen puidera ser acubillo dos teus medos,
ser o castelo a onde fuxes e te agochas
cando chega a noite das pantasmas.

Quen puidera ser o valente que te garda,
quen puidera ser prometeo liberado,
quen puidera ser o vento que abanea a chuvia calma.