Fraxilidade

Espertou e non lembraba onde estaba. No escuro das formas non recoñecía o cuarto. Apalpou o seu redor e dou cun interruptor que prendeu a feble luz dunha lampariña de mesa. Qué facía alí? Ó pouco decatouse que tampouco se lembraba de quén era. Ergueuse e camiñou nú cara a fiestra e descorreu ás cortinas. Estaba nunha pranta baixa. O terreo fora era extranamente chá. Sen vexetación. Non se avistaba a ninguén ó frente, nin perto, nin nese inquedante hourizonte lonxano. Foi cara a porta e ó botar a man ó pomo fixouse na extrama rugosidade das súas mans. Sempre foran así? Cánto tempo era “sempre”? Xirou e empurrou. Entrou a calor de fora. Saíu. O ceo estaba dun azul intenso, infinito e hipnotizador. Comezou a notar o vento e un agradábel formigueo lle percorreu todo o corpo. O home estaba feito de area e bastou unha morna brisa en arremoíño para desfacelo na atmósfera. Non quedou del nin a máis lixeira lembranza